استفاده از سلولهای بنیادی بالغ جهت مهندسی بافت و استراتژیهای بازسازی، ایده ای امید دهنده جهت ترمیم عضلات بشمار می آید. سلولهای بنیادی اتولوگ مشتق از مغز استخوان و عضلات، امیدهایی را جهت درمان اختلالات دژنراتیو عضلانی ایجاد نموده اند؛ با این وجود، بعلت تعداد کم سلولهای بنیادی موجود در این بافتها و نیز کاهش خاصیت تمایز سلولهای بنیادی مغز استخوان با افزایش سن، مشکل یافتن بافت مطلوب جهت اهداف درمانی همچنان باقیست. این مقاله بر این فرضیه استوار است که سلولهای بنیادی اندومتریال، کاندیدای مناسبتری برای بازسازی عضلات بشمار می آیند.

لایه اندومتریال رحم شامل جمعیتی از سلول ها است که خاصیت خود نوزایی داشته و ویژگی هایی شبیه سلول های بنیادی مزانشیمی را نشان می دهند. در این مطالعه هدف بررسی توان تمایزی سلول های بنیادی اندومتریال به رده های مختلف سلولی می باشد. سلول های اندومتریال از نمونه های بافتی بدست آمده از رحم انسان به صورت آنزیمی جداسازی شده و در محیط کشت DMEM/F12 حاوی %10 سرم کشت داده شدند. بعد از پاساژ سوم سلول ها برای اثبات بنیادی بودن با مارکرهای CD90, CD146, CD31, CD34, CD105 مورد آنالیز با فلوسایتومتری قرار گرفتند. سپس قدرت تمایزی سلول ها به استخوان، چربی و نورون و اندوتلیال به مدت 21 روز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج فلوسایتومتری نشان داد که سلول ها نسبت به مارکرهای CD105, CD90, CD146 مثبت و نسبت به مارکرهای CD31 و CD34 منفی می باشند. رنگ آمیزی با Oil Red O و Alizarin Red نشان دهنده تمایز سلول ها به چربی و استخوان بود. بررسی های ایمنوسیتوشیمی نیز بیان مارکرهای عصبی نستین، MAP2 در سلول های عصبی و فلوسایتومتری CD31 را نشان داده و این نشان دهنده بیان آن در سلول های اندوتلیالی تمایز یافته از سلول های بنیادی اندومتریال رحم است. این سلول ها به نظر می رسد که می توانند یک منبع سلولی را ایجاد کنند که برای مطالعات فرایندهای تمایز سلولی و سلول درمانی مورد استفاده قرار گیرند.

سابقه و هدف: مطالعات نشان داده است که اعمال نیروهای ارتودنسی منجر به استرین ماتریکس وسلولها می شود که تغییر شکل سلولها و سپس تمایز آنها به سلولهای دیگر را در پی خواهد داشت. هدف از این مطالعه بررسی اثر نیروهای کششی تک محوره و چندمحوره بر بیان مارکر سطحی CD90 در دو نوع سلول بنیادی مزانشیمال انسانی (سلولهای بنیادی اندومتریال و سلول بنیادی پالپ دندان) بود.مواد و روشها: سلول های بنیادی پالپ دندان و اندومتریال، در پاساژ چهارم، به 2 داربست سیلیکونی منتقل شدند. یکی از داربست ها بعنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد و در مدیای معمولی قرار گرفت. داربست دیگر تحت بارگذاری کششی تک محوره یا چند محوره استاتیک قرار گرفت. دو هفته پس از کشت سلولها بر روی داربست، آزمایش ایمنوفلوئورسنت برای بررسی مارکر CD90 و عکسبرداری از سلولها با استفاده از میکروسکوپ فلوئورسنت انجام شد.یافته ها: رنگ آمیزی با مارکر اختصاصی (CD90) سلول های بنیادی مزانشیمال، نشان داد که در حالی که این مارکر به میزان زیادی در گروه های کنترل بیان می شود، میزان بیان آن در گروههای تحت تاثیر نیروهای مکانیکی، به شدت کاهش یافته و قابل مشاهده نمی باشد.نتیجه گیری: کاهش بیان مارکر سطحی CD90 در سلول های بنیادی، می تواند نشان دهنده تمایز سلول های بنیادی به انواع دیگری از سلول ها باشد که شناسایی آنها فاز دوم این مطالعه را تشکیل می دهد.

سابقه و هدف: ارتباط سلول های بنیادی خونساز (HSCs) با سلول های موجود در ریز محیط مغز استخوان (نیچ) به ویژه سلول های استئوبلاست، جهت حفظ فعالیت های آنها بسیار ضروری می باشد. البته مدارکی که به صورت مستقیم HSC ها را در توسعه نیچ دخیل کنند، اندک هستند ولی در صورت اثبات، روشن می شود که چرا نقص های هماتوپوئتیک بسیاری با تغییر در ساختار استخوانی همراه بوده و لذا اهداف درمانی هماتوپوئتیک و اهداف درمانی جدیدی را برای تنظیم ساختار و تشکیل استخوان فراهم می آورند.مواد و روش ها: در یک مطالعه تجربی، سلول های بنیادی مزانشیمال (MSC) مغز استخوان را در محیط Stem Span به مدت 3 روز تحت همکشتی با HSC های خون بندناف قرار دادیم. سپس MSC ها با استفاده از کیت استئوژنزیس به استئوبلاست تمایز داده شدند و در روزهای مختلف تمایزی مورد ارزیابی قرار گرفتند که شامل بیان ژن های استئوپونتین و استئوکلسین در روزهای 4 و 6 تمایزی (RT-PCR)، بیان مارکر CD90 (فلوسیتومتری)، بیان آنزیم آلکالین فسفاتاز (رنگ آمیزی آلکالین فسفاتاز) و مینرالیزه شدن (رنگ آمیزی آلیزارین رد) در روز دهم تمایزی بود.یافته ها: نتایج، بیان زودهنگام ژن های استئوپونتین و استئوکلسین را در همکشتی MSC با HSC نمایان ساخت. این یافته ها از نقش HSC ها در القای تمایز استئوبلاستی MSC ها حمایت می نمایند. همچنین کاهش بیان CD90 و افزایش فعالیت آلکالین فسفاتاز و مینرالیزاسیون سلولی، این نتایج را تایید نمودند.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق در ارتباط با سلول های بنیادی انسانی در ex vivo، اثبات نمود که HSC ها قادرند سبب افزایش تمایز MSC ها به استئوبلاست شده و بدین وسیله در تشکیل نیچ خود سهیم باشند.

ساختار بافت مهندسی شده شامل سلول، مسیرهای سیگنالینگ و داربست می باشد. کوپلیمر پلی لاکتیک کوگلیکولیک اسید (PLGA) به همراه هیدروکسی آپاتیت (HA) برای ساخت داربست مورد توجه میباشد. هدف از این مطالعه، بررسی زیست سازگاری و اثر داربست PLGA/HA بر سلول های استئوبلاست از پیش تمایز یافته و چسبندگی سلول ها روی داربست می باشد. سلول های بنیادی اندومتریال از اندومتریوم جدا و بعد از القا تمایز استئوبلاستی، سلول های تمایز یافته به سطح داربست الکتروریسی PLGA/HA منتقل شدند. روند تمایزی توسط تست آلکالین فسفاتاز بررسی گردید. مورفولوژی سلول ها برروی داربست توسط عکسبرداری با SEM و زیست سازگاری داربست توسط تست MTT مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آلکالین فسفاتاز تمایز استئوبلاستی را تایید نمود. تصاویر میکروسکوپ الکترونی نگاره نشان دهنده خصوصیات مناسب سطح داربست و سلولها توانایی اتصال و تکثیر مناسب تری روی نانوکامپوزیت داشتند. زیست سازگاری داربست نیز توسط تست MTT اثبات شد. داربست نانوکامپوزیتی PLGA/HA فوق دارای خصوصیات مناسب برای حمایت از اتصال و تکثیر سلول های تمایز یافته استئوبلاستی می باشد.

هدف: کشت و بررسی ماهیت سلولی و مولکولی سلول های بنیادی چربی اربیت و مقایسه آن با سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان و سلول های بنیادی چربی شکمی.روش پژوهش: جداسازی سلول های بنیادی از چربی اربیت، چربی شکمی و آسپیره مغز استخوان انجام پذیرفت. آنالیز فلوسیتومتری برای مارکرهای سطحی اختصاصی سلول های بنیادی، بررسی توانمندی تمایزی آن ها به رده های سلولی استئوبلاست و آدیپوسیت، بررسی میزان تکثیر آن ها با استفاده از تست MTT و ارزیابی میزان بیان ژن های پلوریپوتنسی با استفاده از Real-Time PCR صورت گرفت. ارزیابی قابلیت ترمیم نیز با آزمون های آزمایشگاهی ترمیم و توانایی بیان مارکرهای اپی تلیالی نیز با آزمایش های هم جوارسازی با هوا انجام شد.یافته ها: نتایج فلوسیتومتری نشان داد که مارکرهای CD105، CD90، CD44، CD166 در سلول های بنیادی اربیت (OFSCs) همانند سلول های بنیادی مغز استخوان (MSCs) و چربی شکمی (ASCs) دارای بیان مثبت و مارکرهای CD133، CD34، CD45، CD31 منفی بودند. تمایز به رده های سلولی آدیپوسیت و استئوبلاست در هر سه گروه دیده شد. در نتایج ترمیم آزمایشگاهی، سلول های OFSC در مقایسه با دو گروه دیگر با سرعت بالاتری ترمیم شدند. پس از هم جوارسازی با هوا، فقط در گروه OFSC مارکرهای اپی تلیال KRT3، KRT12 و کانکسین 43 مثبت بودند.نتیجه گیری: سلول های بنیادی چربی اربیت با منشاء اکتودرم توانایی بالایی در تکثیر و تمایز دارند. با توجه به امکان بیان مارکرهای اپی تلیالی و پتانسیل ترمیمی مناسب و هم چنین موضع قرارگیری آن در مجاورت چشم، شاید بتوان از این سلول ها در ترمیم نقائص پایدار اپی تلیوم قرنیه استفاده نمود.